De republiek Macedonië

Of moet ik zeggen: ‘Voormalig Joegoslavische Republiek van Macedonië’? Want voor de VN is dat voorlopig de officiële naam van het land. Wikitravel adviseert me die naam tijdens mijn verblijf daar niet te gebruiken.

Ik ben in Skopje, de hoofdstad. Vanaf de ‘Turkse’ zijde zie ik een enorm standbeeld dat aan de andere kant van de ‘stenen brug’ staat. Een heroïsch beeld in brons, van een man die met geheven zwaard een steigerend paard berijdt.

“Alexander de Grote”, vertelt Zoran, onze gastheer, “en het beeld in de steigers stelt zijn vader voor”.

Er is iets raars met de beelden. Het beeld van Alexander de Grote is klassiek van stijl, maar onder het beeld bevindt zich een fontein; bewegend, op het ritme van muziek en beschenen door steeds van kleur veranderende LED-lampen. De beelden zelf zien er gaaf, glanzend, bijna nieuw uit.

“De restauratie is zeker bijna klaar?” vraag ik.
“Nee, dit zijn spiksplinternieuwe beelden. Het beeld van ‘vader’ de Grote is nog niet klaar en heeft zo’n 2 a 3 miljoen gekost. Van het beeld van Alexander weet ik het niet. De mensen willen dit niet, maar onze regering wil een statement maken naar de Grieken, omdat die zich Alexander de Grote en de naam Macedonië toe-eigenen”.

We lopen het oude ‘Turkse’ stadsdeel in. In een steegje op een oude muur valt mijn oog op een poster die ik herken uit Nederland. Maar déze is geschreven in Cyrillisch schrift. Op de handtekening na. Ik vraag Zoran wat er staat. Hij glimlacht.

“stel je voor
dat alles in de kranten
waar zou zijn” – Loesje