gewoon vrienden

(haiku: SHINDO kuniko, proza op basis van de haiku: Arnold Vermeeren)

Het is dertig jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hebben. We hebben wat om elkaar heen gedraaid destijds, maar tegen mensen die dachten dat het ‘meer’ was zeiden we altijd dat we gewoon vrienden waren.

Vandaag wordt ze vijftig. Ze is weduwe. Ik zie er een beetje tegenop om naar het feest te gaan, het voelt wat ongemakkelijk. Karin, mijn vrouw gaat niet mee, zij kent haar alleen van de verhalen.

Een uur na het begin is het nog vrij leeg in het zaaltje. Hier en daar zit een klein groepje gasten. Voornamelijk familie, schat ik in. In een hoekje een paar oude vrienden. Het traditionele begin met koffie en gebak is achter de rug, daar zal wel veel van over zijn.

Dan vraagt ze uitgerekend míj om met haar de dans te openen.

Als de barkeeper de laatste ronde aankondigt, dansen we nog steeds. We voelen elkaars warme lijven en het voelt goed. We zijn de enigen die dansen. De anderen zitten langs de kant met wijn of bier. Wachten ze tot het voorbij is? Iemand onderbreekt ons om afscheid te nemen. Meteen vormt zich een rij.

Als de laatste weg is, gaan wij verder.

de ring gaat echt niet
van mijn vinger… de avond
is te warm

SHINDO kuniko (Fuyoh, 2012, Issue 93)

Originele haiku:dou shite-mo nukenu yubiwa-ya yuuhakusho
the ring just won’t come off / my finger… the evening / a little too warm

Met dank aan Jac Vroemen, Bouwe Brouwer, Ria Giskes en Dorine Haveman voor suggesties en commentaar.